Onderhandelcoach Maarten

Veel van mijn vrienden zijn ontevreden met wat er op televisie is, met het nieuws online, met de inhoud van hun krant.

Waarom is er niets meer op televisie?

Ik begrijp de televisiekanalen, de websites, gratis de kranten waarnaar ze verwijzen wel. De enige manier voor die kanalen om geld te verdienen is door zoveel mensen te bereiken.

Hoe bereik je zoveel mogelijk mensen? Clickbait, gemakkelijk te slikken inhoud, artikels die onze vooroordelen bevestigen, door het kort en leuk te houden, veel foto’s, door opnieuw en opnieuw met dezelfde mensen af te komen, … Een race naar de bottom.

Wat kan je doen?

De fantastische Seth Godin zegt erover:

We can survive if we eat candy for an entire day, but if we put the greenmarkets out of business along the way, all that’s left is candy.

De vraag is dus:

Wat doe jíj om een breed, kwalitatief, diepgravende media te hebben? Betaal je voor je kwalitatieve krant? Betaal je voor je topseries van Netflix? Mail je de krant als je een fout leest in een artikel? Stuur je soms een opinie of lezersbrief in met je mening? Like je op Facebook of Twitter die kandidaat die volgens jou de beste mening verkondigt?

Of niet?

Als je onze blogt volgt, dan weet je dat verloning niet het belangrijkste is in bepalen of je een goede job hebt. Balans werk/privé is belangrijk, een goede werksfeer, een “doel” in je job, …

Ik wil daar één punt aan toevoegen. Om over na te denken.

Heeft je job een “possible upside”, een potentieel positieve kant? Of loop je risico?

Wat is een upside?

Speel je in een bandje, of plaats je je eigen Youtubevideo’s online? Je verdient geld met je activiteit.

Daarnaast heb je een kleine kans, echt een hele kleine kans, dat je “viral” gaat en internationaal uitgroeit tot de nieuwe “PewDiePie”. Dit is een “potential upside” van je werk.

Andere voorbeelden zijn fotografen, game-ontwikkelaars (herinner je Flappy Bird) …

Of loop je risico?

Denk aan de kleine aannemer. Die verdient ook geld met zijn activiteiten, maar loopt ook altijd een kleine kans dat er iets totaal verkeerd gaat, en dat hij een rechtzaak (claim) aan zijn broek krijgt.

Moeilijk onderscheid

Let wel. Het is niet altijd eenvoudig om het onderscheid te maken. Een Youtuber kan ook een proces aan zijn broek krijgen (smaad!). En de aannemer kan tijdens zijn activiteiten op een “gouden” opportuniteit stoten. Maar denk aan de potentiële plus- en minpunten vooraleer je een nieuwe job aanneemt.

Bedrijven werven consultants hoofdzakelijk voor twee redenen aan. Welke zijn deze, en hoe kan je daar best mee om gaan?

Wegens je expertise

Je hebt een specialisatie, je lost een zeer specifiek probleem op dat buiten de normale bedrijfsvoering van de klant valt.

Dit zijn normaal gezien kortetermijnsopdrachten, hooguit een paar maanden. Het bedrijf zoekt je hulp omdat het economisch niet rendabel is om enkel voor die gespecialiseerde opdracht iemand fulltime aan te nemen.

Onder deze categorie vallen IT’ers, ontwerpers, copywriting, ..

In deze categorie kan je je eigen marketing gaan doen: een netwerk uitbouwen, conferences bijwonen, een boek schrijven, bloggen, sociale media, ads, cold calling, … Zo verhoog je je visibiliteit en je kansen op werk.

Bodyshopping (staff augmentation)

Body shopping of staff augmentation is een tweede reden waarom bedrijven externen aanwerven. Je doet een opdracht voor meestal langere termijn die eigenlijk ook door een interne werknemer zou kunnen gedaan worden.

Waarom zoekt men dan een externe consultant?

Dit kan verschillende redenen hebben. Meestal zijn dit grote bedrijven, en werkt men om “bedrijfstechnische redenen” met consultants. Soms gaat het ook gewoon over onkunde bij de klant.

Huh? Bedrijfstechnische redenen?

Hoe groter het bedrijf, hoe meer interne regels, hoe meer men aan staff augmentation begint te doen. Mogelijke redenen:

• Met de interne loonschalen kunnen geen competente medewerkers worden aangetrokken;
• Het bedrijf heeft dringend bijkomende mensen nodig, maar de eigen HR-dienst kan niet volgen;
• Het bedrijf heeft een “hiring stop”, werft “officieel” niet meer aan, bijv. om de kwartaalcijfers op te smukken;
• Incompetent management waardoor internen vertrekken of lui worden;
• Allerlei budgetten die “op” moeten, …

Als kleine zelfstandige is het moeilijk om zaken te doen met deze laatste categorie bedrijven. Door de grove incompetentie bij de eindklant maken ze het zichzelf moeilijk met zaken als “trusted suppliers”, betalingstermijnen van 3 maanden, …

Deze grote bedrijven verkiezen ook een bestaande leverancier, en tenzij je een zeer goede relatie met het bedrijf hebt, zullen ze niet de moeite doen om je zonder een bestaand tussenbureau onder contract te leggen.

Je hoort regelmatig dat er een groot tekort is aan ingenieurs en IT’ers. Kortom, te weinig technisch geschoold personeel op de arbeidsmarkt.

Dat is een halve waarheid en een halve leugen.

Er zijn voldoende ingenieurs en IT’ers aanwezig op de arbeidsmarkt. Maar vele daarvan kiezen ervoor aan de slag te gaan in een job die niet aansluit bij hun opleiding. Uit cijfers van Eurostat blijkt dat bijna een derde van de Belgische ingenieurs, IT’ers, wetenschappers en wiskundigen niet volgens hun diploma werkt. Dit is het dubbele van pakweg dokters en verpleegkundigen.

Waarom? Omdat hun technische job te zwaar, te stresserend was, of omdat die te ver van hun passies staat.

Om STEM-jobs alsnog aantrekkelijk te houden, trekken werkgevers de snoeplade open: een mooi loon, bedrijfswagen, mogelijkheid tot thuiswerk, goede balans werk/privé, etc.

Maar kost natuurlijk geld. Werkgevers hebben daarnaast nog een tweede strategie ter beschikking om technische profielen te lokken: lanceer met de regelmaat van de klok een persbericht: “ingenieurs gezocht!”, elke krant neemt het bericht over, meer scholieren kiezen in het hoger onderwijs voor een gegeerde STEM-opleiding, en een paar jaar later keert de arbeidsmarkt zich in het voordeel van de werkgever. Dan kan de snoeplade weer dicht.

(hat tip: De Tijd)